Gesmolten zouten meren

Wie had ooit kunnen zeggen

dat mijn huid daadwerkelijk

van ijs gemaakt was.

Dat  mijn wereld

mij altijd omhelsd had

met zijn bevroren muren.

Dat de klok slag

juist zou slaan

op het moment

dat mijn vinger toppen

bijna voor de eerste keer

daadwerkelijk vrij en met verlangen

een nieuw terrein

aan het exploreren waren.

Dat die ontdekkingstocht

een nieuwe adem uit zou blazen

die  mijn longen

met zijn warmte

zou vullen.

Dat die warmte

zou branden.

Dat die branden

mijn rijkdom

zouden  ontdooien.

Dat al het gesmoltene

zich zou transformeren

in zouten meren.

Dat al die meren

uiteindelijk deel zouden vormen

van de mediterraanse zee.